Η βαριατρική χειρουργική μειώνει μακροπρόθεσμα την υπέρταση,τον διαβήτη τύπου 2 και άλλες παθήσεις που σχετίζονται με την παχυσαρκία, αλλά τα πλεονεκτήματα αυτά πρέπει να σταθμίζονται έναντι των κινδύνων που σχετίζονται με τις χειρουργικές επεμβάσεις και με τις μειωμένες επιδράσεις πέραν των 5 ετών.
Αυτά είναι μεταξύ των συμπερασμάτων από δύο μελέτες που δημοσιεύθηκαν στις 16 Ιανουαρίου στο Περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης ως μέρος ενός σχετικού με την παχυσαρκία θέματος.
Η πρώτη, μια μεγάλη μελέτη του νοσοκομειακού νοσοκομείου Vestfold Hospital, Tønsberg, Νορβηγία, έδειξε ότι η χειρουργική επέμβαση μειώνει τον κίνδυνο για υπέρταση και των άλλων επιπλοκών που σχετίζονται με την παχυσαρκία, αλλά αύξησε και τον κίνδυνο της χειρουργικής επέμβαση και των σχετικών επιπλοκών σε ένα μέσο όρο 6,5 ετών.
“Ο κίνδυνος για επιπλοκές θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στη διαδικασία λήψης αποφάσεων”, γράφει ο Δρ Jakobsen και οι συνεργάτες του.
Σε μια μικρότερη μελέτη παρακολούθησης των 5 ετών, η Sayeed Ikramuddin, MD, του Τμήματος Χειρουργικής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, Minneapolis και συνεργάτες της, διαπίστωσε ότι οι ενήλικες με διαβήτη τύπου 2 τυχαιοποιημένοι στη γαστρική παράκαμψη εκτός από τον τρόπο ζωής είχαν σημαντικά καλύτερη τη γλυκαιμία, τη χοληστερόλη και τα επίπεδα αρτηριακής πίεσης σε σύγκριση με αυτά που τυχαιοποιήθηκαν για ιατρική διαχείριση σχετικά με τον τρόπο ζωής.
Ωστόσο, επειδή το μέγεθος του αποτελέσματος μειώθηκε σε διάστημα 5 ετών, “χρειάζεται περαιτέρω παρακολούθηση για να κατανοηθεί η διάρκεια της βελτίωσης”, λέει ο Δρ Ikramuddin και οι συνεργάτες του.
Σε άλλα σχετικά άρθρα του ίδιου τεύχους της JAMA, οι ερευνητές αναφέρουν ότι η επιμήκης κάθετη γαστρεκτομή (sleeve) φαίνεται να είναι σχεδόν τόσο καλή επιλογή όσο η γαστρική παράκαμψη. Η απόφαση για το ποια συγκεκριμένη χειρουργική επέμβαση είναι καλύτερη για κάθε μεμονωμένο ασθενή πρέπει να αποφασιστεί από τον ασθενή και τον χειρουργό, λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους και τα οφέλη για κάθε άτομο, λένε. Μια άλλη έκθεση έδειξε ότι οι σοβαρά παχύσαρκοι ασθενείς που έλαβαν «συνήθη περίθαλψη» είχαν διπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν κατά τη διάρκεια μιας μέσης παρακολούθησης 4 ετών σε σύγκριση με εκείνους που υποβλήθηκαν σε χειρουργική βαριατρική επέμβαση.
Λιγότερη υπέρταση και άλλες συνοδές παθήσεις, αλλά περισσότερες επιπλοκές
Στη μεγαλύτερη νορβηγική μελέτη, ο Dr Jakobsen και οι συνεργάτες του ανέλυσαν τις μεταβολές στους συσχετισμούς που σχετίζονται με την παχυσαρκία μετά από βαριατρική χειρουργική επέμβαση ή εξειδικευμένη ιατρική θεραπεία σε 1888 ασθενείς με σοβαρά παχύσαρκους όγκους (δείκτης μάζας σώματος [BMI] ≥ 40 ή ≥ 35 kg / m2 με τουλάχιστον μία συννοσηρότητα).
Οι ασθενείς είχαν επιλέξει τις αντίστοιχες θεραπείες τους. Εκείνοι που επέλεξαν να μην χειρουργηθούν θα μπορούσαν να επιλέξουν μεταξύ ατομικών ή ομαδικών προγραμμάτων σε εξωτερική βάση ή σε κέντρο αποκατάστασης. Όσοι επέλεξαν χειρουργική επέμβαση ήταν σημαντικά νεώτεροι και είχαν υψηλότερο ΒΜΙ. Το 92% υποβλήθηκε σε γαστρική παράκαμψη και το 7% υποβλήθηκε σε sleeve γαστρεκτομή.
Για τα συμπτωματικά αποτελέσματα, η ύφεση της υπέρτασης (με βάση τα χορηγούμενα φάρμακα) ήταν διπλάσια από την πιθανότητα χειρουργικής επέμβασης και ο κίνδυνος για νέο επεισόδιο υπέρτασης μειώθηκε σημαντικά κατά 60% με την φαρμακευτική αγωγή.
Μεταξύ των προκαθορισμένων δευτερογενών αποτελεσμάτων, οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση είχαν σημαντικά υψηλότερα ποσοστά διαβήτη και υποχώρησης της δυσλιπιδαιμίας και χαμηλότερους συνολικούς κινδύνους για διαβήτη νέας εμφάνισης και δυσλιπιδαιμία.
Ωστόσο, οι ασθενείς με χειρουργική επέμβαση είχαν επίσης μεγαλύτερους κινδύνους για την κατάθλιψη νέας εμφάνισης και τις διαταραχές άγχους / ύπνου (RR 1.3) και τη θεραπεία με οπιοειδή.
Και οι χειρουργικοί ασθενείς είχαν υψηλότερους κινδύνους για αρκετές επιπλοκές που σχετίζονταν με τη διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης της επιπρόσθετης γαστρεντερικής χειρουργικής επέμβασης και του κοιλιακού πόνου (26,1% έναντι 13,5%, RR 1,9)
Από την πιο θετική πλευρά, σε σχετικά μακροχρόνια παρακολούθηση σχετικά λίγοι ασθενείς εμφάνισαν ανεπάρκειες βιταμινών και ανόργανων ουσιών, υποσιτισμό πρωτεΐνης, ναυτία / έμμετο ή υπογλυκαιμία (<3% για όλες τις περιπτώσεις).
Τα οφέλη που σχετίζονται με το διαβήτη παραμένουν για 5 χρόνια, αλλά εξισορροπούνται μετέπειτα
Η μικρότερη μελέτη από τον Δρ Ikramuddin και τους συναδέλφους ήταν παρακολούθηση μιας τυχαιοποιημένης κλινικής δοκιμής που διεξήχθη σε τέσσερις θέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ταϊβάν, στις οποίες συμμετείχαν 120 ασθενείς με αιμοσφαιρίνη A1c (HbA1c) 8,0% ή υψηλότερη και BMI 30,0 έως 39,0 kg / m2.
Όλοι οι ασθενείς έλαβαν παρέμβαση στον τρόπο ζωής, στη συνέχεια οι 60 είχαν εντατική ιατρική διαχείριση ενώ οι υπόλοιποι 60 υποβλήθηκαν σε γαστρική παράκαμψη
Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν για 5 χρόνια, οπότε τα δεδομένα ελήφθησαν από 43 στην ομάδα ιατρικής διαχείρισης και 55 στην ομάδα γαστρικής παράκαμψης.
Το πρωτεύον σύνθετο τριπλό τελικό σημείο ήταν HbA1c λιγότερο από 7,0%, χοληστερόλη λιποπρωτεϊνών χαμηλής πυκνότητας μικρότερη από 100 mg / dL και συστολική αρτηριακή πίεση μικρότερη από 130 mmHg στα 5 έτη.
Κατά το πρώτο έτος μετά την τυχαιοποίηση, το τριπλό τελικό σημείο επιτεύχθηκε κατά 50% στην ομάδα γαστρικής παράκαμψης έναντι 16% με ιατρική αντιμετώπιση (P = .003).
Η επίτευξη του τελικού σημείου μειώθηκε και στις δύο ομάδες από το έτος 1 έως το έτος 3 και παρέμεινε σταθερή για το έτος 3 έως το έτος 5. Μέχρι 5 έτη, οι αναλογίες των ασθενών που πέτυχαν το τριπλό τελικό σημείο ήταν 23% με γαστρική παράκαμψη και 4% με ιατρική διαχείριση P = .01).
Για την ειδική HbA1c, η καθαρή διαφορά θεραπείας στα 5 έτη ήταν 1,6% (P <.001) στην ομάδα γαστρικής παράκαμψης. Και οι δύο ομάδες παρουσίασαν σημαντική μείωση της HbA1c κατά το πρώτο έτος – αν και μεγαλύτερη με τη χειρουργική επέμβαση – ακολουθούμενη από σχεδόν ίσα σταδιακά ριμπάουντ και στις δύο ομάδες.
Η πλήρης μείωση του σακχαρώδη διαβήτη, που ορίστηκε ως HbA1c κάτω από 6,0% σε όλες τις επισκέψεις για 1 χρόνο χωρίς λήψη οποιωνδήποτε φαρμάκων που μειώνουν τη γλυκόζη, επιτεύχθηκε σε περίπου εννέα συμμετέχοντες (16%) στην ομάδα γαστρικής παράκαμψης σε 2 χρόνια, αλλά μειώθηκε σε 4 %) στο έτος 5.
Συνολικά 66 και 38 ανεπιθύμητες ενέργειες εμφανίστηκαν στις ομάδες χειρουργικής επέμβασης και ιατρικής θεραπείας, αντίστοιχα, κατά 5 έτη. Δεκατέσσερα επεισόδια χειρουργικών επιπλοκών εμφανίστηκαν στην ομάδα χειρουργικής επέμβασης, ενώ σχεδόν ίσοι αριθμοί – 15 παράκαμψη και 16 ιατρικά- γαστρεντερικά συμβάντα.
Τα κατάγματα των οστών, που είχαν αναφερθεί στο παρελθόν σε 3 χρόνια, δεν παρατηρήθηκαν τα έτη 3 έως 5.
Η ανεπάρκεια βιταμίνης Β12 ήταν παρούσα σε δύο συμμετέχοντες (4%) στην ομάδα γαστρικής παράκαμψης και σε ένα (3%) στην ομάδα ιατρικής διαχείρισης. Τρεις συμμετέχοντες (6%) στην ομάδα γαστρικής παράκαμψης είχαν αναιμία έναντι ουδέν στην ομάδα ιατρικής διαχείρισης.
«Είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη τις ανεπιθύμητες ενέργειες που σχετίζονται με τη χειρουργική θεραπεία», καταλήγουν ο Δρ Ikramuddin και οι συνεργάτες του.
Σχετικά άρθρα
Πριν και μετά το γαστρικό μπαλόνι
Ενδογαστρικό μπαλόνι ORBERA-τι πρέπει να ξέρετε
Παχυσαρκία – το ενδογαστρικό μπαλόνι
Ενδογαστρικό μπαλόνι ORBERA: Τι πρέπει να ξέρετε
Μη χειρουργική απώλεια βάρους με ένα ενδογαστρικό μπαλόνι
Ενδοσκοπική sleeve γαστροπλαστική (ESG) ή Ενδοσκοπικό γαστρικό μανίκι
